مسافر

راهمون از هم سوا بود
رفتنامون بی صدا بود
اول جاده ی غربت،
اول پرواز ما بود

دل به جاده ها سپردیم
کوله بارمونو بردیم
همسفر شدیم، پریدیم
سمت باغی که خدا بود

از قفس از این زمستون، خسته بودم، خسته بودی
تو هجوم بی کسی ها،دل به رفتن بسته بودی
بی خبر رفتی مسافر، جاده ها جا موندم از تو
تو ولی پیش از پریدن، بار خود رو بسته بودی

بغض من وا میشه هر شب ،جا خالیت پیش رومه
می شینم با درد غربت ،دست حسرت رو گلومه
میکشم رو بوم خالی عکس یه ماهی تو مرداب
ماهیی که رنگ دریاست اما سایه اش روی بومه

می رسیم به هم یه روزی
بعد دریا، بعد دیوار
همسفر به دوش خسته ام
بار خستگی تو بسپار